Kochani! Radosnych i szczęśliwych świąt!:-)
23 gru 2013
3 gru 2013
Kilka słów o wietnamskiej wiośnie - czyli wietnamskiej gałęzi Wing Chun Kung-fu
Skąd się wywodzi Vĩnh Xuân i jakie są jej założenia? Po długiej przerwie zapraszam Was do przeczytania artykułu o jednej z wietnamskich sztuk walki. Jego autorem jest Paweł Xiaolong Załęski - praktyk sztuk walki, wielki pasjonat Azji, a zwłaszcza tego, co związane z Chinami i Wietnamem.
Największym znanym historycznie mistrzem Wing Chun był lekarz Jan Leung żyjący w południowych Chinach. Miał on kilku uczniów z pośród których należy wyróżnić Chan Wah Shun’a. Chan Wah Shun na krótko przed swoją śmiercią przyjął swojego ostatniego ucznia - Yip Man’a. Mistrz Yip w wieku 56 lat został spadkobiercą stylu i rozpoczął nauczanie Wing Chun w Hongkongu około 1950 roku. Do jego najbardziej znanych uczniów należał sam Bruce Lee.
Specyfika Vĩnh Xuân, mimo że podobna do chińskiej, znacznie się od niej różni. Techniki Vĩnh Xuân oparte są między innymi na technikach 5-ciu zwierząt - NGŨ HÌNH QUYỀN. I tak są to techniki: tygrysa (Hổ), Lamparta (Báo), żurawia (Hạc), węża (Xà) i smoka (Long). W chińskim odpowiedniku systemu nie występuje styl 5-ciu zwierząt, a trening „walki z cieniem” ogranicza się głównie do ćwiczeń formalnych i ruchów podobnych do tych w treningu na drewnianym manekinie zwanym Mook Yoong, tak bardzo charakterystycznym dla tego rodzaju Kung Fu. Najbardziej znaną formą jest „108”- nieco odmienna od chińskiej. W Vĩnh Xuân kładzie się większy nacisk na trening „walki wręcz”, niż na trening form z bronią (długi kij, noże motylkowe).
W stylu Vĩnh Xuân ważny jest aspekt zdrowotny adepta. Poprzez serię ćwiczeń „medytacji w ruchu” (czegoś w rodzaju chińskiego Qi Gong i Tai Chi) dochodzi do wzmocnienia energii witalnej, poprawy neuromotoryki ruchowej oraz ogólnego stanu sprawności fizycznej i umysłowo-mentalnej. Vĩnh Xuân szerzej odnosi się do aspektów moralno-etycznych człowieka. Czerpiąc z założeń buddyzmu, stara się uświadamiać ucznia o jego słabościach oraz mocy zastałej ignorancji, jaka drzemie w każdym z nas. Dzięki temu uprawiający sztukę walki, nie tylko uczy się „walki”, skutecznej samoobrony, panowania nad swoim ciałem i emocjami, ale uczy się także pragmatycznego podejścia do życia, niesienia pomocy innym, ochrony środowiska i wszelkich istot żywych.
Obecnie Vĩnh Xuân jest praktykowane także poza Wietnamem, a jego wartość stale rośnie, co potwierdza istnienie wielu stowarzyszeń i szkół oraz zbiorowa pamięć adeptów o wielkim mistrzu Nguyễn Tế Công’u.
Bibliografia:
- Ving Tsun Kung Fu, Janusz Szymankiewicz, wyd. Sawa 1992 r.
- Kung Fu / Wu Shu, Janusz Szymankiewicz, Jaromir Śniegowski, wyd. Glob 1987 r.
- Historia Chin, Witold Rodźiński, wyd. Ossolineum 1977 r.
Podobało Ci się? Chciałbyś przeczytać więcej artykułów Pawła? Napisz o tym w komentarzu!
Việt Nam - Vĩnh Xuân Nội Gia Quyền
Początki systemu
Wing Chun Quan 咏春 (wietnamskie Vĩnh Xuân) narodziło się w Chinach. Powstało około 400 lat temu, a jego prekursorką była buddyjska mniszka o imieniu Ng Mui. Wing Chun po chińsku oznacza „wieczna/piękna wiosna” i jest to jedyny znany powszechnie styl walki stworzony/opracowany przez kobietę.
Początki systemu sięgają klasztoru Shaolin i czasów walk z Mandżurami. Zgodnie z linią przekazu Ng Mui przekazywała swoją wiedzę młodej dziewczynie - Yim Wing Chun, która znacznie rozwinęła nauki swojej mistrzyni i opracowała system samoobrony bardziej praktyczny dla kobiet – niewymagający dużej tężyzny fizycznej.
Kolejne generacje mistrzów wzbogaciły system o praktykę ćwiczeń z długim kijem (ok. 2-metrowej długości – zwany „smoczym ogonem”) i krótkich, jednosiecznych mieczy motylkowych („bart cham dao”) do złudzenia przypominających skrzydła motyla.Do połowy XIX wieku technika tego stylu była utajniona i przekazywana tylko najlepszym uczniom.
Największym znanym historycznie mistrzem Wing Chun był lekarz Jan Leung żyjący w południowych Chinach. Miał on kilku uczniów z pośród których należy wyróżnić Chan Wah Shun’a. Chan Wah Shun na krótko przed swoją śmiercią przyjął swojego ostatniego ucznia - Yip Man’a. Mistrz Yip w wieku 56 lat został spadkobiercą stylu i rozpoczął nauczanie Wing Chun w Hongkongu około 1950 roku. Do jego najbardziej znanych uczniów należał sam Bruce Lee.
Rozpowszechnienie w Wietnamie
Wing Chun do Wietnamu zawędrowało w 1940 r. za sprawą Nguyễn Tế Công’a (po chińsku Yuen Chai Wan). Urodził się on w Phật Sơn - Foshan, prowincja Guangdong w Chinach w 1877 roku, zmarł w 1959. Wing Chun uczył się od swoich mistrzów: Fok Bo Chuen’a, Fung Siu Ching’a i Chan Wah Shun’a.
Wing Chun do Wietnamu zawędrowało w 1940 r. za sprawą Nguyễn Tế Công’a (po chińsku Yuen Chai Wan). Urodził się on w Phật Sơn - Foshan, prowincja Guangdong w Chinach w 1877 roku, zmarł w 1959. Wing Chun uczył się od swoich mistrzów: Fok Bo Chuen’a, Fung Siu Ching’a i Chan Wah Shun’a.
Nguyễn Tế Công z początku propagował idee Wing Chun w północnym Wietnamie w mieście Hanoi, lecz z biegiem czasu zaczął asymilować chińskie i wietnamskie sztuki walki, zmieniając chińską nazwę na Vĩnh Xuân. W 1945 roku w południowym Wietnamie powstał pierwszy związek sportowy- Tổng hội thể dục thể thao, w którym nauczano chińskich i wietnamskich tradycyjnych sztuk walki.
W 1954 roku mistrz Tế Công przeniósł się z rodziną do miasta Sajgon (dzisiejsze miasto Hồ Chí Minh'a) i tam otworzył pierwszą niezależną szkołę Vĩnh Xuân.
 |
| Na zdjęciu: wielki mistrz Nguyễn Tế Công wraz z uczniami. Źródło: www.wingchun.com.vn |
Założenia Vĩnh Xuân:
W stylu Vĩnh Xuân ważny jest aspekt zdrowotny adepta. Poprzez serię ćwiczeń „medytacji w ruchu” (czegoś w rodzaju chińskiego Qi Gong i Tai Chi) dochodzi do wzmocnienia energii witalnej, poprawy neuromotoryki ruchowej oraz ogólnego stanu sprawności fizycznej i umysłowo-mentalnej. Vĩnh Xuân szerzej odnosi się do aspektów moralno-etycznych człowieka. Czerpiąc z założeń buddyzmu, stara się uświadamiać ucznia o jego słabościach oraz mocy zastałej ignorancji, jaka drzemie w każdym z nas. Dzięki temu uprawiający sztukę walki, nie tylko uczy się „walki”, skutecznej samoobrony, panowania nad swoim ciałem i emocjami, ale uczy się także pragmatycznego podejścia do życia, niesienia pomocy innym, ochrony środowiska i wszelkich istot żywych.
Obecnie Vĩnh Xuân jest praktykowane także poza Wietnamem, a jego wartość stale rośnie, co potwierdza istnienie wielu stowarzyszeń i szkół oraz zbiorowa pamięć adeptów o wielkim mistrzu Nguyễn Tế Công’u.
- Ving Tsun Kung Fu, Janusz Szymankiewicz, wyd. Sawa 1992 r.
- Kung Fu / Wu Shu, Janusz Szymankiewicz, Jaromir Śniegowski, wyd. Glob 1987 r.
- Historia Chin, Witold Rodźiński, wyd. Ossolineum 1977 r.
Podobało Ci się? Chciałbyś przeczytać więcej artykułów Pawła? Napisz o tym w komentarzu!
Subskrybuj:
Posty (Atom)
